วิรดายกมือขึ้นเช็ดน้ำตาตัวเอง พร้อมกับหลับตาลงแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเรียกขวัญและสติของตัวเอง ก่อนจะลืมตาขึ้นอีกครั้ง ซึ่งปาณัสม์ก็ยังจับไหล่เธอไว้แน่น จ้องมองไปที่ดวงหน้าหวานอย่างไม่วางตา ในดวงตาของเขานิ่งสงบและดูมั่นคง จนเธอสามารถมองเห็นตัวเองในดวงตาคมสีดำสนิทคู่นั้นได้อย่างชัดเจน เนิ่นนานเหมือนตกอยู่ในห้วงฝัน ปาณัสม์ค่อยๆ รั้งเธอเข้าหาตัวอีกครั้ง ใบหน้าของทั้งสองใกล้กันเรื่อยๆ ใกล้...จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจใกล้...จนเห็นเงาของกันและกันในแววตาใกล้...จนใบหน้าทั้งสองเกือบสัมผัสกันใกล้...จนวิรดาต้องหลับตา เพื่อข่มอารมณ์หวั่นไหวที่เกิดขึ้น
ลดพิเศษ 20%
