เมื่อวอลเทอร์ ซอร์เรลส์ นักเขียนนวนิยายสืบสวนสอบสวนดีกรีรางวัล Edgar หันจะมาเขียนหนังสือสืบสวนสำหรับวัยรุ่น ผลที่ได้คือนวนิยายชวนลุ้นที่มีการหักมุมมากมาย ทั้งยังรักษาระดับความตื่นเต้นได้ต่อเนื่องตลอดทั้งเล่มและดังเช่นนวนิยายสืบสวนสอบสวนดีๆ ทุกเล่ม คือแม้ว่า Fake ID จะมีตอนจบที่น่าตกใจ หากยังให้ความรู้สึกว่าคนเขียนไม่ได้ปิดบัง แต่เป็นเราเองต่างหาก ที่ไม่ทันได้สะดุดใจ
คุณจะเรียกฉันว่า แชสทิที เพียวร์ฮาร์ท ก็คงได้ ยังไงก็ได้ ใครๆ ก็เรียกฉันว่าแชส ซึ่งเอาเข้าจริงแล้วฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร เห็นๆ อยู่ว่ามันไม่ใช่ชื่อจริงของฉัน แต่คงต้องใช้ไปก่อนความจริงก็คือ ฉันไม่รู้จักชื่อของตัวเองในเมืองควินซี รัฐอิลลินอยส์ ฉันคือ ลินดา ซู เกรียร์ พอยู่ในเมืองเดียร์ปาร์ค รัฐวอชิงตัน ฉันมีชื่อว่า โรส ฟอร์ด พอไปอยู่ที่เมืองโคลัมบัส รัฐโอไฮโอ ฉันชื่อ เรอนิส เพรมิงเกอร์ ยังมีชื่ออื่นๆ อีกมากมาย แต่ละชื่อฟังดูแย่พอกัน ฉันจำชื่อได้ไม่ครบด้วยซ้ำ เท่าที่ฉันบอกได้ก็คือว่าทุกที่ที่เราไป สุดท้ายฉันก็ต้องมาติดแหงกอยู่กับชื่อโง่เง่าเก่าๆ เชยๆ พวกนี้เสมอ แม่บอกว่ามันเป็นเคราะห์ร้าย แต่ฉันไม่เชื่อเรื่องเคราะห์อะไรหรอกแล้วทำไมต้องใช้ชื่อตั้งมากมายน่ะหรือ คืออย่างนี้ แม่กับฉันหนีกันมานานเท่าที่ฉันจำความได้ หนีจากอะไร ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน มันเป็นเรื่องเดียวที่แม่จะไม่มีวันยอมพูดคุยกับฉัน คุยเรื่องเซ็กซ์หรือ เอาสิ เรื่องยาเสพติดล่ะ ไม่มีปัญหา แล้วเรื่องหนุ่มๆ ล่ะ สบายมาก แต่แม่จะไม่คุยถึงเหตุผลที่ว่าทำไมเราถึงหนีกันอยู่ เรื่องนั้นน่ะห้ามพูดถึง เรื่องพ่อของฉันก็เช่นกัน ฉันไม่รู้ว่าพ่อเป็นใคร หรือแม้แต่ว่าพ่อชื่ออะไร แต่ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างกลับเลวร้ายไปหมด และฉันรู้อยู่อย่างเดียวเท่านั้น นั่นคือ ฉันมีเวลาเพียงหกวันเวลาหกวันที่จะขบคิดให้ออกว่าจริงๆ แล้วฉันเป็นใคร
